vervolg dag en nacht 1

Nou, in Philadelphia was t dus niet gelukt om verbinding te krijgen, dus het verslag moest even wachten. De vlucht verliep verder rustig en keurig op tijd landden we in ‘philly’….. ze zijn daar maar wát trots op hun honkballers: een hele wand vol levensgrote posters van hun helden.  Het vliegveld was best leuk om even te verblijven. Gelukkig maar, want we hadden ruim twee-en-een-half uur. Deze brachten we door op de lekkere schommelstoelen, met het rondkijken in wat winkeltjes en natuurlijk met wat lekkers (ijsje/milkshake van echt vers fruit) Langzaamaan gingen we maar richting de gate. Het vliegtuig was er keurig, maar er werd omgeroepen dat de crew nog ergens anders was. Na een kwartiertje kwam de crew er zeer relaxed aan lopen, maar gelukkig betekende dit wel dat we konden boarden en met 20 minuten vertraging stegen we dus op richting Orlando.  Over de vlucht valt verder weinig te melden. Alles ging prima, we kregen nog een drankje en na tweeëneenhalf uur stonden we dan op de plaats van bestemming.  Bij het afhalen van de koffers zagen de jongens dat één koffer was gecontroleerd (er lag keurig een briefje van de douane in). Dennis en ik gingen naar de balie van Alamo om de auto te regelen, terwijl de kids bij de koffers bleven wachten. Dit duurde zo’n half uur en nadat we de medewerker hadden we verteld dat we écht geen aanvullende verzekering wilden, vertelde hij dat we naar de overkant van de straat konden gaan om de auto te halen. We hadden een equinox aangevraagd, maar de medewerker vertelde meteen al dat die er niet zou zijn en dat we een ‘simular’ auto zouden krijgen. Bij aankomst in de garage (t was inmiddels 20.00 plaatselijke tijd) was er een hele lege rij waar de midsize SUV zouden moeten staan. Er stonden alleen twee identieke KIA’s. Een witte en een rode. Eerst had Dennis zoiets van ‘dit is niets’, maar toen we ze een beetje beter bekeken, vielen ze toch meer dan mee! Behoorlijk ruim en genoeg bagageruimte.  Aangezien Dennis niets met witte auto’s heeft, werd het dus de rode! We konden op weg naar hotelbeds om de sleutel op te halen. Maar oh oh, de navigatie liet ons in de steek, de beschrijving van USAfunvacations lukte niet helemaal en tot overmaat van ramp kwam er ook nog eens een stortbui naar beneden zodat we geen hand voor ogen meer konden zien……….laat staan dat we de borden op de weg konden volgen. We hebben diverse wegen van verschillende kanten bereden en sommigen zelfs meer dan één keer! Wát een ramp als je al zo moe bent!! Uiteindelijk het adres toch gevonden. Er stond toevallig nog een nederlander die bij ons in t vliegtuig zat: die waren ook al die tijd aan t rondzoeken geweest met een dolende tom-tom. En of het door de vermoeidheid kwam of doordat we gewoon echt niet goed zaten op te letten, maar ook over het stukje naar de condo duurde heeeeeeel wat langer dan de verwachtte 10 minuten. We hebben ondertussen maar wat te eten en te drinken gehaald en nogmaals iemand de weg gevraagd. Dit keer had iemand het heuglijke nieuws dat we slechts 3 stoplichten verwijderd waren van onze eindbestemming! Dat klopte gelukkig ook en om 23.00 uur staken we de sleutel in t slot.

WAUW, dít is nog eens een appartement! Wát een ruimte! En de jongens hebben hun eigen badkamer met douche en toilet, terwijl bij onze slaapkamer een bad/douche is met toilet. De keuken is groot en van alle gemakken voorzien. Voor de computer ligt er een kabel en er is zelfs een printer aangesloten. Hier gaan we het deze twee weken wel uithouden! De jongens gaan meteen naar bed. Wij volgen niet veel later. Als ik op de klok kijk zie ik dat het middernacht is. In Nederland is t nu dus 6.00 uur………ik ben precies 24 uur wakker geweest. Hoog tijd om te gaan genieten van de nachtrust! Bijna meteen val ik in slaap….