Als ik dit schrijf is het ondertussen 23 augustus: al weer meer dan twee weken thuis. Tóch vreemd: tijdens de vakantie hield ik keurig vast aan mijn dagelijkse gebruik om een stukje te schrijven, maar nu ik hier weer in mn eigen tuintje zit, ontbreekt het me aan discipline om het allerlaatste berichtje te schrijven….. Maar om het verslag compleet te maken én te houden, dus bijgaand een – niet al te spannend- verslag van de laatste dag.
‘s Morgens natuurlijk eerst, daar gaan we weer, voor het laatst onze buiken vol gegeten aan het ontbijtbuffet. Na het ontbijt rustig aan de laatste spulletjes in de koffers gepakt, de rugtassen reisklaar gemaakt en nog één keer een rondje door de kamer gemaakt om te zien of we niets vergeten waren. Om half 11 stonden we dus startklaar om te vertrekken. Dat was op zich nog wel wat aan de vroege kant, maar ach: als je klaar bent, moet je toch wachten…… dan maar net zo lief alvast richting vliegveld!
Bij de receptie de laatste rekening betaald ( 14 dollar voor het gebruik van het kluisje) en onze parkeerkaart van de parkeergarage laten afstempelen (dan krijg je 4 dollar korting per dag – 20 ipv 24 dollar). Met alle oude en nieuwe koffers in de hand en achter ons aan gesleept naar de overkant van de straat om voor t laatst de auto te pakken. Tom-tom ingesteld (nou ja, Garmin: maar dat bekt niet zo lekker) op ‘alamo-inleverpunt’ op Miami Airport. Ik had al op het floridaforum gelezen dat het inleverpunt op een bedrijventerrein zo’n 5 a 10 minuutjes van het vliegveld af lag, niet altijd even makkelijk te vinden is én dat de inleverprocedure niet altijd even klantvriendelijk verloopt. We waren dus op alles voorbereid…!
Een paar mijl voordat we de bestemming volgens tom-tom zouden bereiken, moesten we volgens de navigatie linksaf terwijl alle borden naar ‘rental car returns’ rechtdoor aangaven……. tja, dan ga je tóch even twijfelen! Maar onze logica zei dat we op de navigatie zouden moeten kunnen vertrouwen (ja, wél een béétje onder voorbehoud…) want anders hadden ze die inleverpunten toch wel uit de navigatie geschrapt…… toch?? Naar ons gevoel gingen we steeds verdere achteraf weggetjes in en zag het er niet hoopvol uit, maar navigatie had er nog steeds vertrouwen in…… en ja hoor: keurig voor het alamo-terrein gaf ie aan dat de bestemming bereikt was! Pfiew, eerste missie geslaagd. Óp naar het ‘inlever-drama’……. Nou, de jongeman die ons op stond te wachten ging met zn scanner langs de ruit, vroeg heel belangstellend of we een leuke vakantie hadden gehad en wachtte rustig tot we alle bagage uit onze auto hadden gehaald. Daarna kregen we onze bon met een totaal van 0 dollar als afrekening en hij wees ons de transferbus die ons naar het vliegveld zou brengen. Hier konden we meteen instappen (met nog één ander stel), er werd gevraagd met welke maatschappij we vlogen en in no-time werden we keurig voor de ingang van US Airways afgezet. De chauffeur een paar dollar in zn hand gedrukt en vervolgens hielp hij mee om alle koffers uit de bus te laden. De incheckbalie was super dichtbij en er stonden maar een stuk of 5 mensen voor ons. Het was nog even spannend of onze grootste koffer niet te zwaar zou zijn, maar deze was op de kop af 50 lbs. “Nice work” kregen we als commentaar….. ;-) Met de mededeling dat de koffers worden doorgelabeld en we die dus pas weer in Amsterdam terug zien konden we richting douane. Ook hier ging het van een leien dakje…… In de contrôle –procedure krijgen we ook al handigheid: laptopje uit de sleeve, schoenen uit, riemen af, spullen op de band……. gelukkig geen piepje te horen, dus snel weer alles om, aan, in en mee…. De klok geeft op dat moment 10 voor 12 aan: van het hotel tot dóór douane in een uur en een kwartier…. lijkt me een supersnelle tijd. We hebben dus nog aardig wat tijd doorgebracht met het kijken in de winkeltjes (niet echt erg veel voor zo’n grote luchthaven trouwens). Nog een paar souveniertjes voor enkele thuisblijvers gekocht én nog even gezeten bij de McDonald’s. Dennis had trek in een hamburger, de rest nam alleen een McFlurry (want we zaten nog propvol van t ontbijt…) Op het vliegveld zagen we nog twee meisjes die ook bij ons in het hotel zaten. Heel even met ze gepraat. Toevalligerwijs moesten zij hetzelfde vliegtuig naar Philadelphia hebben. Zij reisden daarna door naar München. Het vliegtuig vertrok keurig, zoals gepland, om 13.55. Onderweg nog een blikje frisdrank gekregen en om 16.35 landen we, zéér soepel, in Philly. We hebben hier precies twee uur de tijd voor onze volgende vlucht vertrekt, dus we gaan rustig aan eerst maar weer eens langs de winkeltjes struinen. We eten nog even allemaal een slice pizza, want de ‘chicken or pasta’ laat nog wel even op zich wachten….
Als we de luchthaven van voor naar achter én vice versa hebben bekeken en nóg maar weer eens naar het toilet zijn geweest, zijn we het ‘ronddwalen’ wel een beetje zat. We hebben zo’n beetje overal al gezeten en besluiten dan maar vast richting de gate te gaan om dáár dan de rest van de tijd maar te wachten…pffff, nog een uur… We hebben nog een paar dollar over en Dennis geeft dit aan Sven om er nog maar iets lekkers van te kopen. Terwijl we zo bij de praktisch lege gate zitten te wachten hoor ik een grondstewardess tegen een passagier zeggen: “no sir, we’re NOW boarding for Amsterdam”…… Ik vertel dit nog aan Dennis, maar er gaat niet echt een belletje bij ons rinkelen. Tenminste, de eerste minuut niet. Daarna kijkt Dennis nog eens verschrikt op zijn horloge (die nog op nederlandse tijd stond) én op de klok in de gang……. KWART OVER ZES !!!!! We zitten ons een uur te vergissen!!!! Dus in plaats van nog een uur hier rondhangen, roepen we Sven snel terug en springen we op om te boarden!! Over een kwartier vertrekt het vliegtuig al en we zijn dus de allerlaatsten die boarden…… (en wij tijdens het wachten nog afvragen hoe het toch mógelijk is dat sommige mensen te laat komen…… nou, zó dus!)
Ook dit vliegtuig vertrekt keurig op tijd (tja, ALLE passagiers waren er hè??) en we hebben weer een schitterend uitzicht vanaf de plekken naast het raam (net als bij de andere vluchten hebben we er voor gekozen om 2 aan 2 naast elkaar aan de raamzijde te zitten). De jongens spelen op hun DS, ik zit te lezen en Dennis raakt in gesprek met de amerikaanse dame naast zich. We houden het zo wel weer een ‘paar’ uurtjes uit….
De bemanning is erg vriendelijk en behulpzaam. Dit hebben we nog even extra – heel subtiel – getest door Björn meer dan de helft van zijn glas cola over mijn spierwitte broek te laten gooien…… En ja, ze kwam er niet alleen meteen aanrennen met erg veel papieren handdoekjes, maar ik kreeg er gratis een was-advies bij: ze had nl ook nog een blikje ‘spa rood’ bij zich. Met de mededeling dat ik er vást niet op zat te wachten om nóg natter te worden (alsof het nog erger kón…) raadde ze me tóch aan om de inhoud van het blikje spa rood over mn broek te gooien omdat dat de cola-vlek zou verwijderen. Een beetje tegennatuurlijk, maar natúúrlijk heb ik het wél uitgeprobeerd! Afijn, ik was net zo ‘soaked’ als in de popeye en bluto attractie (maar t is tóch anders of je in een attractiepark loopt of nog 9 uur in een vliegtuig moet zitten) maar de cola is er idd wél uitgegaan!!!
We vonden het eten minder lekker dan op de heenweg (Sven en ik weer pasta, de andere twee gingen wederom voor de kip), maar er zat nu wel een brownie bij die erg lekker was. Sven heeft nog lekker liggen slapen in het vliegtuig, Björn heeft ook nog wel een paar uurtjes meegepikt, maar Dennis en ik hebben het én donker én licht zien worden. Een rare gewaarwording, maar wel heel erg mooi trouwens. Toen het weer licht was, kwamen ze weer langs met koffie en een ‘broodje’. Dit ‘broodje’ laat zich het nog het best omschrijven als een warm koekje met abrikozenjam-vulling. Helaas ook niet echt bijzonder.
Na de soepele landing de koffers halen, door de douane (stelde niets voor) en richting treinstation. Er zou 5 minuten later al een trein naar Almere Muziekwijk gaan, dus snel de kaartjes gehaald en naar het juiste spoor gegaan. De trein kwam nét aanrijden en we konden dus direkt instappen…… Super!
Vanuit de trein even naar huis gebeld om tegen ‘opa’ te zeggen dat we over 20 minuutjes op het station zouden arriveren. Hij stond natuurlijk dan ook keurig op ons te wachten toen we de trein uitstapten en zo verliep ook het allerlaatste deel van deze reis zónder problemen of oponthoud.
Thuis gekomen natuurlijk eerst al onze aanwinsten laten zien, de verhalen van het blog bevestigd én geluisterd naar hoe het hier in Nederland verder was vergaan. Hierna is Dennis naar zn bed gegaan (in de hoop dat hij nét als bij een nachtdienst na een paar uurtjes weer hélemaal ‘het mannetje’ zou zijn), Björn was op de bank in slaap gevallen, Sven wilde volhouden maar is uiteindelijk tóch tegen vieren in slaap gevallen en ik heb in de middag alleen wat liggen doezelen op de bank. In koken hadden we geen zin, dus we hebben tegen 18.00 uur patat en chinees gehaald. Daar hebben we de jongens weer voor wakker gemaakt, omdat we bang waren dat ze anders helemaal niet meer konden slapen.
Dat slapen…………. tja, dat slápen……….of eigenlijk ook: dat wákker blijven…! Ik dacht altijd dat mensen die over hun ‘jetlag’ zaten te ‘piepen’ dat eigenlijk vooral deden voor de aandacht en om te laten weten dat ze zo ver op vakantie waren geweest…. Ik weet nu echter beter! Wát een rare gewaarwording: Ik, die normaal gesproken toch om 7.30 smorgens écht al wel klaarwakker is, lig tot een uur of half 11/ 11 uur in mn bed en ga er dan alléén maar uit omdat ik dat van mezelf MOET! Daarentegen gaat ‘savonds om 22.30 het lichtje wel bij me uit……. NU heb ik om 3.00 uur snachts nóg energie en zit dan ook klaarwakker beneden! Ook bij de mannen constateer ik dezelfde verschijnselen. Sven slaat op de dinsdag tijdens zijn eerste wedstrijd in een tennistoernooi dan ook werkelijk geen bál het net over…. en óf dat doorwerkt in je lichaam! Gelukkig hoeven zij pas op 26 augustus weer naar school en kunnen zichzelf de tijd gunnen om in hun bed te blijven liggen.
Na ongeveer een week voel ik dat mn lichaam (en dus ikzelf) weer een beetje op regelmaat komt en we kunnen nu dus écht weer over naar de ‘normale dagelijkse gang van zaken’. Dat mag ook wel, want Dennis en ik zijn beiden al weer druk aan het werk (en woensdag beginnen de mannen weer….)
Rest mij om iedereen te bedanken voor de leuke reakties: hier op het blog, maar ook via de mail en/of hyves. En alhoewel het bést veel werk was om dit blog bij te houden, heb ik het met hééél erg veel plezier gedaan! De computer IS tenslotte mijn speeltje, met foto’s en taal bezig zijn een hobby. Bovendien was het een leuk tijdverdrijf in de ochtenden als mijn mannen nog lagen te slapen (andere jaren/vakanties besteedde ik deze tijd aan nóg meer boeken lezen) en heb ik voor altijd als extra ondersteuning aan onze herinneringen, onze belevenissen op papier staan! (dagelijks bijhouden is tóch anders dan belevenissen naderhand weergeven). Of ik mijn belevenissen op papier blijf zetten? Nou, van mn werk DOE ik het natuurlijk al, van onze vakanties ligt het er een beetje aan wat de bestemming is…… we zullen het zien….!!
